ROZDZIAŁ 10

~Kate~

Drzwi do mojego pokoju się otworzyły i weszła Steph  z Brucem.

-Bruce. To jest Justin przywitaj się ładnie.

Po niej było widać, że atmosfera między Brucem a Steph była napięta i jeszcze sobie wszystkiego nie wytłumaczyli, ale chłopak szybko się do mnie uśmiechnął.

-Cześć. Jestem Bruce- wyciągnął rękę do Justina. On złapał jego rękę i lekko potrząsnął.

-Justin. Miło cie poznać.- zdawało się że Justin i Bruce się już znają, ponieważ znacząco się do siebie uśmiechali…

-Dobra, to nie przeszkadzamy wam gołąbeczki. GRZECZNIE się bawcie- zachichotała Steph.

-Och, bez obaw siostrzyczko.- odparłam, również zaczynając się śmiać. Wyszli z mojego pokoju, zamykając za sobą drzwi.

-Justin?- zaczęłam niepewnie

-Tak?

-Znałeś już wcześniej Bruca?

-Emm… No, tyle co ze szkoły.

-Na pewno?

-Tak. Po co miałbym kłamać?

-Nie wiem. Pytam tylko.- Wiedziałam że coś kręci, ale już nie chciałam wypytywać ,bo by się zdenerwował. Za oknem zaczęło się błyskać i strzelił głośno piorun. Nerwowo przytuliłam się do Justina. Nienawidzę burzy. W filmach zawsze podczas burz, dzieje się coś złego. Justin objął mnie mocno

-Czyżbyś się bała?

-Nie? Coś ty?! Tak po prostu cała się trzęsę…- ironia była wyczuwalna w moim głosie.

-Spokojnie.- pocałował mnie w czoło. Wiatr mocniej zawiał i drzwi balkonowe się otworzyły. Moje oczy się natychmiastowo, szeroko otworzyły.

-Hej. To tylko drzwi.- Justin powiedział spokojnym głosem i odsunął się ode mnie, wstając z łóżka i kierując się do drzwi balkonowych. Zanim je zamknął, do pokoju wbiegł kot. Moje serce o mało co nie stanęło, ze strachu. Schowałam się cała pod kołdrę, a Justin cicho się zaśmiał. Zamknął drzwi balkonowe i powoli podszedł do kota. Pogłaskał go i wziął na ręce.

-Zobacz kogo tutaj mamy.- siadł z kotem na łóżko.

-Boi się tak samo jak ty.- zdjął kołdrę z mojej głowy. Zerknęłam na kota. Był naprawdę słodki. Malutki i cały czarny. I miał lekką szramę na uchu.

-Cześć maleńki- uśmiechnęłam się i przytuliłam do przestraszonego kota.

-Wystraszyłeś mnie.- gadałam do kota. Tak możecie stwierdzić, że jestem nienormalna.

Wstałam z łóżka i pociągnęłam Justina za rękę.

-No chodź! Pewnie jest głodny.

Justin się zaśmiał- No dobrze.- Wziął kota na ręce i zeszliśmy na dół.

-Co takie koty jedzą?- Zapytałam. Nigdy nie miałam kota, więc nie wiedziałam.

-Jest jeszcze mały ,więc daj mu mleka.

-Okej. –zostawiłam Justina z kotem w salonie, a sama poszłam po mleko. Nalałam trochę w małą miseczkę i zaniosłam do salonu. Postawiłam przy kominku i wzięłam od Justina kotka. Zaczął pic mleko. Ja w tym czasie usiadłam koło Justina, opierając głowę o jego ramie. Gdy kot skończył ułożył się w kulkę na dywanie i usnął.

-Kate?- Zaczął Justin.

-Tak?

-Bo widzisz…- Nie dokończył bo ze schodów zszedł wściekły Bruce, a za nim zbiegła zapłakana Steph.

-Bruce proszę nie rób tego.- Steph mówiła krztusząc się łzami. Chciałam wstać i się wtrącić, jednak Justin złapał mnie za rękę i pokiwał głową na nie. Chyba miał rację, powinni to załatwić między sobą, ale tak bardzo mnie ciekawiło, o co chodzi. Patrzyliśmy z Justinem co się dalej stanie. Steph podeszła do Bruca i złapała go za rękę.

-Proszę.

-Nie Steph. Ten skurwiel zasłużył na śmierć!

-Ale…- przerwał jej

-Nie ma ale. Pożałuje że się urodził. Nikt ! Ale to nikt nie będzie dotykał mojej dziewczyny! – Pocałował ją i zaczął zakładać buty. Steph osunęła się na ścianie.

-Bruce proszę…

Ja nie wytrzymałam. Nie mogłam, tak po prostu na to patrzeć. Wstałam i podeszłam do Steph. Przytuliłam ją.

-Bruce. Posłuchaj jej… Ona ma Rację. Justin mu już dzisiaj dał w kość. Naprawdę, nie pakuj się teraz w kłopoty.

-Jakie kurwa kłopoty ? Kate ?!

Justin do nas podszedł.- Bruce ma rację. On zasługuje na o wiele gorszą karę.

-No jeszcze ty? Czy wy nie rozumiecie, że jeżeli mu coś zrobicie, on może pójść na policję i będziecie oboje mieli kłopoty? A my ze Steph nie chcemy zostać same z tym wszystkim. Szczególnie Steph. Bruce nie zostawiaj jej w takim stanie!

Bruce stanął bez ruchu, wyglądał jak by to wszystko analizował w swojej głowie.

-Ale Kate, wiesz dobrze że jemu te jaja powinniśmy uciąć i kazać wpieprzać!

Nagle Steph wstała i zacisnęła pięści na koszulce Bruca.

-Kurwa uspokój się! Kochasz mnie?

-Co to za pytanie? Pewnie że tak!

-No właśnie. Więc nigdzie nie idziesz!

-Ale…

-Kurwa Bruce! Nie ma ale, zostajesz i tyle. Nie chce cię stracić rozumiesz?!

-Wiesz dobrze że nie stracisz!

Steph popatrzyła na niego wściekła.

-Ach no dobrze kochanie. –objął ją, a Steph się w niego wtuliła.

-Dzięki bogu…- Wyszeptałam pod nosem wstając z podłogi. Bruce złapał Steph za rękę i pociągnął na górę, do jej pokoju. Steph na chwilę się do mnie odwróciła i bezgłośnie powiedziała

-Dzięki za pomoc…

Uśmiechnęłam się, kiwając do niej głową. Justin podszedł do mnie

-Chyba już czas spać nie uważasz? To był ciężki wieczór…

-Tak masz rację.- Uśmiechnęłam się. Podeszłam do komody i wyjęłam jakiś stary koc. Podałam go Justinowi, a sama wzięłam kota. Poszliśmy na górę. Zrobiłam Kotu miejsce do spania, na kocu, przy biurku. Justin zdjął spodnie i bluzę, zostając w samych bokserkach. Powstrzymywałam się przed nieodpowiednim komentarzem. Wyglądał tak seksownie. Położyliśmy się na łóżku. Justin owinął ramiona wokół mnie przytulając mnie mocno. Ja wtuliłam twarz w jego klatkę piersiową, czując jego intensywny zapach perfum i momentalnie usnęłam. Z rana obudził mnie telefon. Był to sms od Alice

Kate?! Co się z Tobą wczoraj działo? Po szkole tak szybko zniknęłaś! Jes mówiła że jakaś zdenerwowana opuściłaś szkolę… Odezwij się!

Och rany… Ta to zawsze znajdzie odpowiedni moment… Spojrzałam na zegarek.

-Jezu już 7.15!

Justin otworzył oczy. Co jest?

-Wstawaj! Już 7.15, a na 8.00 mamy do szkoły!

-Kate… Zrób sobie wolne przecież nic się nie stanie.

-Ach muszę iść. Omawiamy dzisiaj projekt z Alice… Nie zostawię jej.

-No dobrze, więc ubieraj się, a ja ci zrobię coś do jedzenia.

-Dziękuję.- pocałowałam go w usta i niemalże potykając się o własne nogi, wbiegłam do łazienki.

~Justin~

Założyłem spodnie i wyszedłem z pokoju Kate ,w tym samym czasie co Bruce z Steph.

-Siema.- przybiliśmy piątkę

-Śniadanie?- Zapytałem rozbawiony.

-Taa… Nie inaczej.- zaśmiał się

Zeszliśmy razem na dół do kuchni

-To co robimy?

-Umiesz coś w ogóle zrobić do jedzenia?- Bruce zapytał rozglądając się, zdezorientowany po kuchni

- Kanapki ?

-Dobra to zróbmy kanapki.- Wyjął z szafki nutelle, a ja wziąłem z koszyka, który stał przy zlewie banana i truskawki.

-Masz, smaruj!- Bruce wręczył mi nutelle i zaśmiał się. Wziąłem od niego słoiczek i zacząłem smarować bułki ,nutellą. Bruce pokroił banana w plastry i ułożył na kanapkach, a truskawki posypał cukrem i włożył do miseczki. Gdy skończyliśmy położyłem kanapki na talerzach. Bruce złapał talerze i zaniósł do pomieszczenia obok kuchni. Poszedłem za nim. Była to jadalnia.

-Kurwa ile oni tu mają pomieszczeń… - rozejrzałem się

-Taa dużo. Bardzo dużo.- uśmiechnął się. Po chwili w pośpiechu zbiegły na dół, zarówno Kate, jak i Steph.

-Ooo Kochanie dziękuję. –Steph przytuliła mocno Bruca. –Uśmiechnąłem się na ten widok.

-Czy wy chcecie nas utuczyć?- Kate zaśmiała się i pocałowała mnie w policzek. Szepnęła mi do ucha

-Dziękuję.

Nie odpowiedziałem, tylko się uśmiechnąłem. Jeny wyglądała pięknie. Nie wiem jak dziewczyny to robią, że rano po przebudzeniu wyglądają pięknie, a jak się pomalują i ubiorą wyglądają piękniej. No, a jak się rozbiorą, to wyglądają już jak bóstwa…

Matko uwielbiam was wszystkich<3 Jak już wspominałam w poprzedniej nocie buzia mi się cieszy jak czytam te wszystkie komentarze :* 

"hej :) uwielbiam ten blog <333 zdaję sobie sprawę że dopiero zaczynasz i na początku liczba odwiedzin i komentarzy nie jest zaskakująca, ale nie martw się! z czasem będzie ich coraz więcej:D"

" Zgadzam się z moją poprzedniczką. Wiele osób przerywa pisanie bloga bo nie widzi efektów swojej pracy... bardzo bym chciała aby tak się nie stało ! może niech każdy kto lubi to opowiadanie poleci je chociaż jednej osobie:)" <--- Kocham was <3 Nie mam zamiaru przerywać pisania właśnie dla takich osób jak wy :* Nie tylko czytacie bloga i komentujecie, ale też podnosicie mnie na duchu. Wiele, naprawdę wiele dla mnie znaczą tacy ludzie jak wy <3

W 10 rozdziale nic ciekawego się nie działo ale zaczekajcie na 11. Rozpocznie się DRAMA :>

Pozdrawiam 'Nat' i 'Pitera' i wszystkich, którzy poświęcają parę sekund i komentują :* Chciałabym żeby was było coraz więcej więc jeżeli przeczytałeś ten rozdział to skomentuj :))