ROZDZIAŁ 21

~Kate~

Położyliśmy się na łóżku, a do Justina nagle zadzwonił telefon. Odebrał. Rozmawiał przez niecałą minutę

-Kochanie, ten jutrzejszy wyjazd, musimy przełożyć.

-Jak to? Co się stało?

-Nic. Po prostu dzwonił mój psycholog i kazał mi jutro przyjść.

-Ach no dobrze. Kiedy indziej pojedziemy.

-No dobrze... -objął mnie- To co robimy? Może obejrzymy jakiś film?

-O, no jasne! Ale jaki?

-Jaki tylko sobie zażyczysz.- uśmiechnął się słodko. Wstał z łóżka i podszedł do szafki z płytami.

-To może… Lol ?

-Okej. Nie oglądałem nigdy.

-No widzisz? Jest świetny!

Justin włączył film i położył się obok mnie. Objął mnie ramieniem, a ja położyłam głowę na jego klatce piersiowej. Po obejrzeniu filmu, Justin pocałował mnie delikatnie w usta

-Muszę iść…

-Co? Dlaczego?- posmutniałam

-Jestem potrzebny chłopakom. Musimy załatwić pewną sprawę.

-Jaką sprawę?

-Ech… Nie chcę cię denerwować. Odpoczywaj, jutro ci wszystko opowiem.

-Nie Justin, chcę wiedzieć teraz…

-Kate…

-Justin!

-Po prostu pewien facet posunął się za daleko i musimy dać mu nauczkę…

-Co? Nauczkę? Justin nie pakuj się w kłopoty…

-Kochanie spokojnie. To żadne kłopoty.

-Jasne…

-Kate zaufaj mi.

-Justin, ja ci ufam ,ale boję się o ciebie. Nie chcę cie stracić rozumiesz?

-Rozumiem, ale mnie nie stracisz. Nic mi się nie stanie.

-A jeżeli was policja złapie?

Justin się zaśmiał- Nie ma takiej opcji.

-Justin ja mówię serio!

-Ja też. Nie martw się. Jutro rano tutaj będę.

-No dobrze… Ale masz się nie pakować w żadne kłopoty.

-Dobrze kochanie. Nie zaprzątaj sobie już tym twojej pięknej główki.

Uśmiechnęłam się i popatrzyłam mu w oczy- Obiecaj mi że wrócisz cały.

-Obiecuję.

-I że nie wpadniesz w kłopoty.

-Oczywiście kochanie.

-Obiecaj.

-Obiecuję.

-Więc jeszcze obiecaj, że rano tutaj będziesz.

-Obiecuję. Coś jeszcze?

-Tak.

-Więc?

-Pocałuj mnie.

Justin uśmiechnął się szeroko i złączył nasze usta. Po chwili pocałunek się pogłębił. Ale Justin go po kilku sekundach przerwał.

-Nie martw się. Widzimy się rano.

-Dobrze.- posłałam mu delikatny uśmiech, a on wyszedł. Poszłam do łazienki. Rozczesałam włosy, przemyłam twarz chłodną wodą. Zeszłam potem na dół. Nikogo nie było. Pewnie Steph pojechała do Bruca. Podeszłam do lodówki. Zajrzałam do niej.

-Hmm… Zjadłabym coś…

Wyjęłam mleko i nutelle. Znalazłam rogaliki maślane. Posmarowałam je nutellą i podgrzałam mleko. Wzięłam jedzenie i poszłam do mojego pokoju. Położyłam talerz z rogalikami i kubek z mlekiem na biurku. Zjadłam jednego rogalika i popiłam troszeczkę mlekiem. Włączyłam muzykę z laptopa. Piosenki mojej ulubionej wokalistki Miley Cyrus. Posłałam łóżko, zebrałam wszystkie chusteczki i papierki z szafek nocnych. Wytarłam je ściereczką z kurzu. Następnie posprzątałam na biurku i komodzie. Wzięłam łyka mleka i zabrałam się za odkurzanie. Odkurzyłam wszystkie zakamarki.

-No od razu lepiej. –rozejrzałam się po pokoju. Usiadłam w fotelu i dojadłam rogaliki. Wypiłam resztkę mleka. Przetarłam ściereczką, jeszcze telewizor i pozostałe szafki. Włączyłam prostownice ,żeby się nagrzała, zanim wrócę. Wzięłam talerz i kubek. Zeszłam na dół. Na kanapie w salonie zauważyłam jakąś osobę.

-Cześć Steph.- Przywitałam się i poszłam do kuchni zanieść naczynia. Zorientowałam się, że Steph mi nie odpowiedziała, więc wyszłam z kuchni i podeszłam do kanapy. Nagle osoba odwróciła się w moim kierunku. To nie była Steph…

-Witaj. Czekałam na ciebie.

Otworzyłam szeroko oczy. Jak to zwykle robię gdy jestem mocno zdziwiona. Tutaj jeszcze dochodził strach i złość. Więc pewnie wyglądałam jak wściekła wiewiórka.

-Czego chcesz Jes?!

-Spokojnie. Przyszłam cię tylko odwiedzić, tak jak kiedyś, pamiętasz jeszcze?

-Niestety…

-Niestety? Co nie byłam fajną przyjaciółką?

-Nie.

-Och przesadzasz. Dzięki mnie nie jesteś już taką szarą myszką.

-To nie dzięki tobie. Dzięki Alice!

-Oj mylisz się niunia. Myślisz że to przez ten koncert się zmieniłaś? Rozczaruję cię ale nie. Pamiętasz nasze pierwsze spotkanie?

-Taa…

-I potem co się stało? Poszłyśmy na imprezę do twojej siostry. A pamiętasz może, dzięki komu dowiedziałaś się o kłamstwach Justina? Nie odpowiadaj. Dzięki mnie! Wiesz… Gdyby nie ja dalej pewnie byś się z nim spotykała nic nie wiedząc.

-Wiesz… Nie udawaj teraz, że taka niby byłaś dla mnie dobra! Nikt ci nie kazał. Justin sam by mi powiedział!

-Och wierzysz w to?

-Tak wierze!

-Jesteś taka naiwna. Myślisz, że on cie kocha? Znów cię muszę rozczarować. Nie kocha cię. On się po prostu pociesza bo nie ma mnie. 

Zaśmiałam się szyderczo- Bo nie ma ciebie?! Serio tak myślisz? Więc dlaczego nie poszedł z tobą wtedy w szpitalu?

-Bo się wtrąciłaś! Byliśmy już na dobrej drodze do wyjścia, ale musiałaś przyjść!

-Kurwa Jes! Gdyby chciał do ciebie wrócić to by go ze mną nie było dzisiaj. I wczoraj i przedwczoraj i jeszcze wcześniej!

-Mówiłam ci, pociesza się!- Jes aż cała poczerwieniała ze złości

-Wiesz co? Nie mam ochoty dłużej z tobą rozmawiać. Wyjdź!

-Nie obchodzi mnie to. Nigdzie się nie wybieram. Dlaczego Justina nie ma? Gdzie jest? Powiedział ci może?

-Co cie to obchodzi? Kazałam ci wyjść. Jeżeli tego nie zrobisz zadzwonię na policję.

-Nie zadzwonisz.

-A założymy się?!

-Proszę bardzo. O Justina?

-Nie zakładam się o osoby, które kocham.

-Och jejku kochasz? Czy ty w ogóle wiesz co to znaczy miłość?

-Wiem lepiej niż ty!

-Nie, na pewno nie. Niunia jeżeli nawet ty go kochasz, to on ciebie nie. Już ci to mówiłam.

-Dobra. Wypierdalaj!- złapałam ją za rękaw od bluzki i podniosłam z kanapy.

-Co kurwo robisz?!

-Kurwą to może ty jesteś, ale ja na pewno nie!- poczułam uderzenie w twarz

-Oo niee… Przesadziłaś ze słowami!

-Dość tego. –wyjęłam komórkę i wybrałam numer na policję.

-Odłóż ten telefon! –wyrzuciła mi go z rąk i zaczęła mnie szarpać. Odepchnęłam ją i podbiegłam do telefonu. Usłyszałam ,że ktoś się odezwał więc podałam adres. Tylko tyle zdążyłam bo Jes znowu zabrała mi telefon. Rozłączyła i rzuciła nim o ścianę. Mój iphone rozpadł się na kawałki.

-Nie dostali pełnego zgłoszenia. Przykre. Nie przyjadą…- udała smutną minę, jednak po chwili się zaśmiała

-Więc będę musiała sobie sama z tobą poradzić. –pobiegłam na górę. Jes pobiegła za mną. Wbiegłam do mojego pokoju i złapałam gorącą prostownicę.

-Nie zbliżaj się.

-Och myślisz, że się boję?!

Zaczęła podchodzić. Uznałam, że za blisko więc zamachnęłam się nią aby ją uderzyć. Jes ją złapała w rękę, ale szybko puściła.

-Ty zdziro! Ona jest gorąca!

-Co ty nie powiesz?!- Machnęłam jeszcze raz prostownicą, tym razem trafiając w jej twarz. Prostownica zostawiła poparzony pasek na jej policzku

-O nie przesadziłaś!- Chciała do mnie podbiec ja rzuciłam w nią tą prostownicą i pobiegłam do łazienki. Gdy próbowała do niej wejść, rzucałam w nią, czym popadnie. Nagle zauważyłam że nie mam już czym rzucać.

-Och skończyły ci się przedmioty do rzucania we mnie? – podeszła i uderzyła mnie z pięści w brzuch. Upadłam na kolana więc mnie kopnęła. Kopała jeszcze kilkakrotnie. Ja leżałam na podłodze i zwijałam się z bólu. Zauważyłam jednak nożyczki, którymi wcześniej rzuciłam. Złapałam je bez namysłu i wbiłam jej w udo. Jes aż zajęczała.

-Ty suko!- Po chwili usłyszałyśmy syreny, radiowozów policyjnych.

-Jeszcze tu wrócę. Miej oczy otwarte, bo następnym razem cie zabije.

Wyjęła sobie nożyczki z uda i uciekła.

Przepraszam, przepraszam, przepraszam! Wiem że rozdział miał być w poniedziałek. Dzisiaj juz byłby następny ale nie miałam dostępu do komputera, a na telefonie to bym dużo nie napisała... Wybaczcie mi proszę. Zapraszam do komentowania bo ostatnio coś tego nie robicie :(