ROZDZIAŁ 31

~Kate~

Gdy ona uciekła nie czułam się najlepiej. O mały włos a bym upadła na podłogę. Justin mnie złapał w ostatnim momencie. To był dla mnie mimo wszystko wielki szok. Uważam że dobrze postąpiłam jednak mogłam ją jakoś zatrzymać…  Justin położył mnie u siebie na łóżku. Gdy policja przyjechała Jes oczywiście już nie było. Pytali się co się stało jednak ja nie miałam ani siły ani ochoty o tym opowiadać. Jednak gdy przyjechała Stephanie nie miałam wyjścia. Stephanie dzięki prośbom Justina nie kazała mi jechać na komisariat. Spisała zeznania u Justina w domu. Gdy to całe zamieszanie ucichło. Policja pojechała. Do nas do pokoju przyszli szybko chłopcy razem z Tess. Wypytywali co się stało i jak się czuję. Odpowiedziałam tylko że jest wszystko w porządku. Justin widząc że nie jestem na siłach wszystkiego opowiadać wygonił ich z pokoju. Dosłownie. Po ich wyjściu pierwsze słowa które wypowiedziałam to były

-Musisz mi kupić broń.

Po Justina minie nie mogłam stwierdzić czy jest temu przeciwny czy się ze mną zgadza. Jednak pokiwał głową na tak i się uśmiechnął. Wstałam z łóżka

-Więc chodźmy.

-Co? Tak teraz?

-Tak. Natychmiast.

Zebraliśmy się szybko i Justin ruszył samochodem. Jadąc wykonał telefon

-Jest sprawa.

-Tak. Tam gdzie zawsze.

Tyle słów wyszło z ust Justina podczas tej rozmowy.

Nie pojechaliśmy do sklepu z bronią. Wręcz przeciwnie. To on do nas przyjechał. Justin wysiadł z samochodu i machnął do mnie ręką żebym do niego dołączyła. Tak więc zrobiłam. Gdy wysiadłam podszedł do nas niewysoki murzyn w bluzie z kapturem i przeciwsłonecznych okularach. Przybił piątkę z Justinem. Zsunął okulary na sam koniec swojego nosa

-Hu Hu co to za piękność mi przyprowadziłeś?

Schylił się do takiego jakby ukłonu i pocałował mnie w czubek ręki.

-To Kate. Moja dziewczyna.- Justin mocno podkreślił to że jestem jego dziewczyną i objął mnie szybko. Wow czyżby mój Justin był o mnie zazdrosny? Podobało mi się to.

-Okej. Więc czego poszukujecie?

Chłopak podszedł do jego samochodu i otworzył bagażnik. Mi aż się usta rozchyliły z wrażenia. Chłopcy zauważając to zaśmiali się. Ja szybko się pozbierałam. Podeszłam blisko do bagażnika i wyjęłam jeden z największych pistoletów. Chłopak w kapturze się zaśmiał

-No widać dziewczyna zna się na rzeczy. To mój najnowszy i najlepszy nabytek.

Co? Ja znam się na rzeczy? Nie wcale nie. Ten mi się spodobał bo jest największy i z pewnością roztrzaskałby głowę Jes na małe kawałeczki.

-Chcę go.

-Kate… A gdzie go będziesz trzymała? Na pewno nie pod paskiem na spodnie. Słuchaj Keny. Potrzebujemy czegoś niewielkiego. Żeby mogła mieć cały czas przy sobie.

-Ale ma być taka że jak strzelę komuś w łeb to go rozpierdoli na małe kawałeczki.

Powiedziałam to z taką powagą że chłopcy byli zaskoczeni. Szczególnie Keny. Tak się do niego zwracał Justin więc pewnie tak się nazywa.

-Kurwa Justin. Skąd ty ją wziąłeś?!

-Sama do mnie przyszła.

-Hej przepraszam bardzo kto tu do kogo przyszedł?!

-Ty kochanie. Pamiętasz ten koncert i noc po nim?

-No tak się składa że właśnie nie pamiętam.

Zaśmialiśmy się oboje z Justinem. Aż mi motyle zaczęły w brzuchu wariować na samą myśl o naszych pierwszych spotkaniach.

-No skarb…- Powiedział Keny pod nosem.- Dobra więc znając twoje wymagania polecam ci tą.

Podał mi mały czarny pistolecik. Byłam nieco zawiedziona bo myślałam że będzie większy. No ale cóż.

-Wypróbuj.- uśmiechnął się Keny

-Na kim?

Zaśmiał się. Podszedł do kontenera na śmieci i postawił na nim jakieś drewno.- No dawaj.

Złapałam za broń i wycelowałam nią tak jak to robią na filmach. Byłam niemalże pewna że nie trafię bo drewno do którego strzelałam było oddalone ode mnie o jakieś 10 metrów. Dla mnie to daleko. Odbezpieczyłam broń i nacisnęłam na spust. I zamknęłam oczy. Po ich otwarciu zobaczyłam szeroko otwarte oczy chłopaków. Nic nie mówili. Nie wiedziałam co ich tak zszokowało. Jednak gdy spojrzałam na kontener drewna tam nie było.

-Trafiłam?!

-O tak.- Keny się uśmiechnął i złapał mnie za rękę. Pociągnął w stronę kontenera. Justin został na swoim miejscu. Keny puścił moją rękę i pokazał mi kolejny kawałek drewna

-Spójrz. Trafiłaś tutaj. W sam środek! Strzelałaś już wcześniej?

Naokoło nas były porozrzucane szczątki drewna. Podobało mi się to.

-Nie, nie strzelałam.

-Boże no wrodzony talent. Nie chciałabyś…

Zaczął jednak nie dokończył bo podszedł Justin i mu przerwał

-Nie nie chciałaby.

-Ale co?

Nie wiedziałam o czym mówili. Nie lubiłam być w takiej sytuacji. Keny uniósł ręce w geście obronnym

-Jasne… Chciałem tylko zapytać.

-Justin?- zapytałam zdezorientowana.

-Spokojnie kochanie. Weź broń i idź już do samochodu. Zaraz do ciebie dojdę.

-Dobra… To na razie Keny.- Pomachałam mu.

Wsiadłam do samochodu. Przyglądałam się jeszcze przez chwilę jak Justin rozmawia z Kenym i płaci mu za pistolet.

-Ile kosztował?

-To nie ważne.

-Justin…

-Kochanie…

-Nie chcę żebyś ciągle za mnie płacił.

-A ja nie chcę żebyś się temu sprzeciwiała.

Pocałował mnie i ruszył z piskiem opon.  Justin odwiózł mnie do domu. Gdy wysiadłam z samochodu na schodach przed drzwiami siedziała Alice. Miała twarz ukrytą w dłoniach i płakała. Popatrzyłam na Justina. Rozumiał mnie bez słów. Został w samochodzie. Usiadłam obok Alice i przytuliłam się do niej. Ona podniosła głowę i widząc że to ja obok niej siedzę a nie ktoś inny przytuliła mnie mocno.

-Już. Ćććć… Nie płacz.- Byłam na nią zła ale nie potrafiłam się na nią długo gniewać. W końcu była dla mnie jak siostra. Może rzeczywiście Jes ją zmuszała… Zresztą musiałam wyjaśnić sprawę jej romansu z moim ojcem…

-Przepraszam Kate…

-Już dobrze chodź do środka.- podniosłam ją i machnęłam Justinowi ręką żeby do nas przyszedł. Tak zrobił.

-Justin jak chcesz wróć do domu. My musimy porozmawiać.

-Nie mogę cie zostawić…

-Kochanie spokojnie. I tak byś z nami nie siedział. Daj nam ze 2 godziny dobrze?

-Okej. Więc za 2 godziny będę.

-Okej.

Justin odjechał a my weszłyśmy do domu. Nie słyszałam Steph. Pewnie poszła do Bruca albo gdzieś na imprezę. Kurcze ostatnio się prawie nie widujemy… Ona robi co chce.  W sumie wydoroślała ostatnio. Jest w miarę odpowiedzialna. No oprócz tej imprezy… Jest moja małą siostrzyczką ale radzi sobie. Poszłyśmy do mojego pokoju. Usiadłyśmy na łóżku. Podałam Alice paczkę chusteczek i przyniosłam nam chipsy z pokoju Steph. Ona zawsze miała coś niezdrowego do jedzenia.

-Więc… Opowiadaj.

Alice wstała i zasłoniła wszystkie zasłony w moim pokoju. Była naprawdę przerażona. Przerażała mnie.

-Kate słuchaj… Ja cię ogromnie przepraszam. To nie tak że ja jej chciałam pomagać. Ja nie miałam wyboru. Przyszłam tutaj żeby się z tobą pożegnać.

-Co? Jak pożegnać?

-Wyjeżdżam. Nie wiem jeszcze gdzie. Po prostu muszę być jak najdalej stąd. Zabieram Zayna i wyjeżdżamy.

-Dlaczego?!

-Boję się. Rozumiesz?! Po prostu się boję…  Gdy jej powiedziałam że nie chcę już jej pomagać powiedziała że zabije Zayna na moich oczach i że powie ci prawdę…

-Jaką prawdę?- Kurwa mam nadzieje że nie mówi o moim ojcu i niej…

-Kate… Wiem muszę ci to powiedzieć. Już dłużej nie dam rady cię okłamywać. Bo ja…

-Tak?

-Miałam romans z twoim ojcem. Ja… Ja naprawdę nie byłam tego do końca świadoma. On był dorosły… Kupował mi prezenty i ja no nie wiem dlaczego to zrobiłam. Przepraszam.

-Alice… Zaskoczę cie. Wiedziałam o tym.

-Co? Jak to?

-Pamiętasz jak byłam na ciebie obrażona przez prawie dwa miesiące za nic… To nie było za nic. Wtedy Steph mi powiedziała. Ojciec był skurwielem. Zdradzał mamę z młodszymi. O wiele ale usidliłyśmy go z siostrą.

-Jak?

-Miałyśmy dowody i miał wyjście albo wylądować w więzieniu za molestowanie małych dziewczynek albo być z mamą i jej nie zdradzać. Wybrał to drugie.

-Serio doniosłybyście na swojego ojca?

-Tak. Ja nie miałabym z tym problemu. Proszę cie on się bzykał z dziewczynami w moim wieku!

-Więc dlaczego mi nie powiedziałaś że wiesz?

-Nie chciałam o tym pamiętać i wiedziałam że ty też nie chciałaś o tym ze mną rozmawiać.

-Boże dlaczego ja o tym nie wiedziałam… Ona tym mnie szantażowała wiesz? Ale jak się dowiedziała ze ten szantaż już nie działa zaczęła grozić mi i mojemu Zaynowi śmiercią… Przepraszam że jej pomagałam…

-Alice spokojnie. Już się nie gniewam. I słuchaj. Nie tylko tobie groziła. Mi grozi cały czas. Dzisiaj mało brakowało a byśmy miały ja z głowy… Ale zabrała mi broń.

-Co?! Broń?!

-Tak… Zabrałam jej ale okazało się że nie jest odbezpieczona.

-I co?

-Uciekła… Ale teraz ją zaskoczę…

-Czym?

-Nie ważne. Po prostu pozwól mi mieć z tobą kontakt. Kiedy się z tym wszystkim uporam dam ci znać. Obiecaj że wrócisz…

-Obiecuję.

-A co z twoją rodziną?

-A jak myślisz?! Nawet nie wiem gdzie są… Nie zdziwiłabym się gdyby byli z twoimi.

-Ach tak… Interesy. 

Pojednanie przyjaciółek to piękna rzecz. Z kolei pistolet w ręce jednej z nich to ogromne niebezpieczeństwo. Kochani dziękuję wam za wspaniałe komentarze dzięki którym moje dni stają się jaśniejsze. Jesteście wspaniali.